Woensdag, 19 augustus 2009 (Voorbereiding Ramadan)
Van: Labuhan Pandan Naar: Labuhan Pandan
ODO: 586km Dag: 0km Avg: 0km/h Temp: 34 0C
Max Climb:0% Avg Climb:0% Max Alti: 1164m Tot Alti:4772m
Vanmorgen om 7 uur aan het ontbijt en om half acht aan boord van de prauw voor een tweede dag snorkelen. Mijn gids is opnieuw Budi, die me gisteren ook heeft begeleid. Er staat vandaag flink meer wind op zee en de golven hebben hier en daar schuimkoppen. We zetten nu koers naar het tweeling eiland van gisteren. Eigenlijk is het meer een atol, want het hele eiland -waar je in een half uur omheen loopt- is vlak en steekt hooguit twee meter boven de zeespiegel uit. We proberen eerst een flink stuk uit de kust te snorkelen, maar dat mislukt omdat ons scheepje door de wind niet voor anker wil blijven liggen. Daarom gaan we eerst aan land om vlakbij het strand te snorkelen. Het opnieuw een adembenemend schouwspel onder water. Er zijn heel veel verschillende soorten vissen in alle kleuren van de regenboog. Ook veel verschillende soorten levend, maar ook dood koraal. Daartussen diepblauwe zeesterren. Het is heerlijk om je gewoon door de stroming te laten voortstuwen terwijl je geniet van het schouwspel beneden je. Na enige tijd gedobberd te hebben, gaan we aan land. Het eilandje wordt bewoond door tien mannen die daar al dertig jaar van vader op zoon wonen. Ze mogen van de regering het eiland bewonen zonder belasting te hoeven betalen, op voorwaarde dat ze zorgen dat het eiland zijn ntuurlijke staat behoudt. Ze houden zich bezig met de visvangst en telen ophet land wat aardappelen. Iedere vrijdag varen ze met z’n allen naar het vasteland om de moskee en hun vrouwen en kinderen -die niet op het eiland komen- te bezoeken en vers drinkwater voor de komende week mee te nemen. Ze wonen in eenvoudige gevlochten hutjes en brengen met vissen en landbouw hun dagen door. Ik word uitgenodigd om in een van de hutjes een kijkje te nemen. Het is allemaal uiterst primitief. Een potje rijst staat te garen op een smeulend houtvuurtje en er is geen electriciteit, telefoon of televisie. Volgens mijn gids de ideale omstandigheden als je een lang leven wenst zonder haast en stress. Na de wandeling om het eiland is het tijd voor een tweede duik. De wind is wat gaan liggen en nu is het mogelijk om wat verder uit de kust te snorkelen. Ook hier weer dezelfde blik op de wondere wereld onder water. Voor de meegebrachte lunch gaan we naar het zelfde eiland waar we gisteren ook waren. De -koude- nasi campur gaat er na twee duiken uitstekend in. Dan is het tijd om terug te keren naar het vasteland.
Als we de kust naderen zien we op het strand honderden scholieren en studenten die met een tiental busjes (bemo’s) zijn aangevoerd. Mijn gids, Budi, legt uit dat de scholieren naar het strand komen om afstand te nemen van het afgelopen drukke schooljaar en om, zoals hij het zegt, hun ziel schoon te maken voor de komende Ramadan die rond 22 augustus begint. De studenten vertrekken aan het eind van de middag collectief. Omdat in de loop van gisteren de reislader van mijn mobiele telefoon het heeft begeven, informeer ik of er in de buurt een telefoonwinkel is waar ik een nieuwe kan kopen. Het blijkt dat ik daarvoor in Labuan Lombok moet zijn. Die plaats ligt op de route die ik morgen afleg, dus ik hoop dat het lukt, want op dit moment ben ik aangewezen op noodvoeding dmv penlight batterijen. Gelukkig is Nokia een universeel merk. Aan het eind van de middag nodigt Budi me uit om in de woning waar hij met zijn ouders en jongere broer woont, koffie te drinken. In zijn kampung wonen alle godsdiensten, Hindu, Moslim en Christen vreedzaam naast elkaar. Ik vraag Budi of alles zo rustig en traditioneel blijft als in 2010 de nieuwe internationale luchthaven op Lombok in gebruik wordt genomen. Vanaf dat moment kan Lombok rechtstreeks vanuit Europa en Azië worden aangevlogen zonder eerst Denpasar op Bali te hoeven aandoen. Budi meent dat de plaatselijke bevolking voldoende politieke invloed heeft om ongewenste invloeden en excessen tegen te houden. Ik ben benieuwd.
Na het avondeten, opnieuw Mie Quah, in het resort, word ik uitgenodigd om kennis te maken met een volgend fenomeen. Van een religieuze moslimschool zijn een groep meisjes naar het resort gekomen om zich voor te bereiden op Ramadan. Budi legt uit dat deze meisjes zeer strikt worden aangepakt. Voor iedere handeling die ze willen uitvoeren, moeten ze tevoren toestemming vragen en krijgen van de mannelijke leiding. Die loopt rond en geeft door een megafoon aanwijzingen aan de meisjes. De ene keer moeten ze zich verdelen in groepjes van telkens zes kinderen, de volgende keer moet er op commando een liedje worden gezongen. Ik mag kennis maken met de groep en de gebruikelijke vragen over mijzelf te hebben beantwoord, mag ik vragen of ik een foto mag maken. Ook hiervoor is toestemming nodig van de leiding, al zie ik dat enkele meisjes zonder die af te wachten, alvast naar de plek gaan waar de foto zal worden gemaakt. Gelukkig zal Allah hen de gemaakte foto niet kwalijk nemen, want door de duisternis is op de foto geen enkel meisje herkenbaar in beeld. Dan is ht tijd om iedereen een goede nachtrust te wensen en mijzelf voor te bereiden op de fietstocht van morgen die me naar Tetebatu op de zuidhelling van de Rinjani vulkan zal brengen, hopelijk voorzien van een nieuwe telefoonlader.