Van: Maumere Naar: Paga
ODO: 56,77km Dag: 56,37km Avg: 14,1 km/h Temp: 30 0C
Max Climb %:9% Avg Climb%:2% Max Alti: 313m Tot Alti:657m
De wekker ging om 6.00 uur af en ik ben gelijk opgestaan, gedouched en de fietstassen ingepakt. Daarna nog even geinternet. Ontbeten, maar het kost moeite om een hap naar binnen te werken. Verminderde eetlust schijnt een van de bijwerkingen van het anti-malariamiddel Malarone te zijn. Rond 7.30 op de fiets gestapt. De receptie van Sea World Club vertelde dat er bungalows beschikbaar zijn in Paga (Paga Beach). De eerste 11, 5km tot Maumere stad zijn vlak. Daarna stijgt de weg continu licht (iets meer dan vals plat). Onderweg is er veel te zien, desa’s, winkeltjes en vrouwen die aan het weven zijn. Het is flink begroeid langs de weg en de drukte van het verkeer valt alleszins mee. Misschien omdat ik wat later op de ochtend vertrokken ben. Het meeste verkeer start hier rond 6.00 uur ’s morgens. Het fietsen op deze eerste dag ging allengs zwaarder. Daarom ondwereg een eerste stop gemaakt bij wat ik dacht dat een restaurant was. Bleek echter de woning van een zeer uitgebreide familie te zijn bestaande uit denk ik wel 15 personen. Thee gevraagd en gekregen. Vervolgens mijn foto’s van Amsterdam en familie tevoorschijn gehaald. Dat was een groot succes en onderwerp van de bekende vragen: ‘waar kom je vandaan, hoe oud ben je, wat is je geloof enz. enz.’ Na zo een uur aangenaam te zijn uitgerust, en met de hele familie opde foto te zijn gegaan, was het tijd om afscheid te nemen. Je weet immers niet hoelang de weg naar de volgende plaats, hoe het met de vermoeidheid zit, enz. En het is wel zaak om ruim voor de avond binnen te zijn. Onderweg nogmaals voor thee en uitrusten gestopt, ditmaal bij een winkeltje.Voor de twee koppn thee werd geen geld gevraagd. Onderweg wordt je voortdurend door -vooral kinderen- met ‘Hello mister’ toegeroepen. Howel het begint te vervelen, probeer ik steeds met een ‘selamat pagi / siang’ te antwoorden. Omstreeks 15.30 uur bereik ik behoorlijk uitgeput Paga en kijk uit naar een bord met ‘Paga Beach’ er op als ik aan de voet van een steile heuvel zit uit te rusten en te bedenken dat ik m’n fiets er tegenop zal moeten duwen, stoppen twee jongens op een brommer. Ze vertellen me dat ik hte dorp heb verlaten en op de weg naar Moni ben. Ik moet dus weer een stuk terug en zij zullen me deweg wijzen. Gelukkig hoef ik die laatste heuvel dus niet te nemen. Halverwege de terugweg, gelukkig ca. 1 km, weten de jongens het ook niet meer precies en dus ben ik gestopt om te vragen. Ik moet nog een halve km verder terug. En ja, daar staan de primitieve hutjes van Paga Beach. Er is een bungalow, een houten hutje op palen, bestaande uit een ruimte met tweepersoons bed, geen klamboe,en een dak van bamboe riet. Heel pittoresk. Op nog een dertig passen buldert de zee. Om af te koelen besluit ik een duik te nemen. Dat valt tegen want de kracht van de golven is zo groot dat ik omver wordt gesmeten en met een zwembroek vol zand naar het strand wordt teruggesmeten. M’n sandaal wordt vna mijn voet gerukt en spoelt verderop gelukkig weer aan. Vervolgens naar de mandi die zich in het zelfde hok als de hurk-wc bevindt om mezelf van het zand en zeewater af te spoelen. Dan is het tijd om te gaan slapen. Het is dan 16.30 en ik zet de werkker om 17.30. De zonsondergang maak ik niet meer mee. Het is 18.30uur en donker als ik weer wakker wordt. Als enig aanwezige gast krijg ik een bord nasi goreng met een fles bier erbij. Omdat ik nog steeds geen pap kan zeggen, besluit ik een rustdag in te lassen. Ik ga vroeg slapen.